Zapewne nie raz nie jeden z Was słyszał o różnych miejscach na świecie, gdzie zdarzało się iż martwe przedmioty przemawiały za pośrednictwem tajemniczych odgłosów.

Jednym z najstarszych takich przypadków ma być właśnie Cerro de Potosi, jak głosi legenda, ta potężna góra leżąca na terenach dzisiejszej Boliwii ostrzegała już Inków przed eksploatacją znajdującego się w jej wnętrzu srebra. Ostrzeżenia jednak były daremne, wciąż dochodziło tam do rozlewu krwi, aż w końcu przerażeni Inkowie porzucili całkowicie górnictwo.

Co więc się kryje za tajemniczymi głosami z wnętrza ziemi?

 Wydobywanie drogocennego surowca kosztowało życie wielu ludzi, żądza posiadania bogactwa była jednak silniejsza niż strach, czy respekt wobec tajemniczych odgłosów, tak więc inkascy władcy wciąż wysyłali swoich poddanych do kopalni. Tymczasem według głosów z wnętrza ziemi Inkowie nie byli godni tamtejszego srebra i nie mieli prawa go wydobywać. Gwar ciągłych prac, uderzenia kilofa obudziły rozzłoszczonego ducha, a ze szczelin niesiony echem po podziemnych korytarzach odzywał się przerażający głos: Ostrzegamy was! Nie możecie tu kopać! Te złoża należą do ludu, który przyjdzie po was!

W końcu Inkowie przelękli się tajemniczymi odgłosami i posłuchali rozkazu, a na Potosi zapanował przez kilka kolejnych stuleci spokój.

Niestety wraz z inwazją hiszpańskich zdobywców kopalnia ponownie ożyła, lecz wkrótce jednak okazało się że i oni nie są godni srebra znajdującego się we wnętrzu góry.

Na miejsce przyjechało pierwszych 200 Hiszpanów, oraz około 3 tys. indiańskich niewolników i na zboczu góry, którą to nazwali Bogatą Górą (Cerro Rico) w 1544 roku założyli górnicze miasto Potosi.

Wydobywane tam srebro głównie trafiało na dwory hiszpańskich władców. Do końca XVI wieku z Potosi wywieziono do Europy ponad 700 ton srebra. Ostrzegawcze głosy wewnątrz góry ponoć nadal było słychać, ale hiszpańscy właściciele kopalni, podobnie jak przed wiekami zaślepieni bogactwem Inkowie, nie przejmowali się śmiercią kolejnych górników, albowiem bogactwo było najważniejsze, ważniejsze niż życie ludzkie.

Tajemnicze odgłosy zainteresowały jednak badaczy, nasuwa się więc pytanie do jakich wniosków doszli?

Omamy, czy prawdziwe groźby?

Miejscami, w których mają odzywać się głosy podobne do ludzkich, są rzekomo niektóre aktywne wulkany, tubylcy z rejonu Pacyfiku twierdzą, że wystarczy zejść do krateru i przyłożyć ucho do skalnej szczeliny, a dobry człowiek usłyszy głos ducha wulkanu.

Wielu naukowców sądzi, że takowe zjawiska można wyjaśnić jako zwykłe omamy słuchowe, albowiem z kraterów wydobywają się różne gazy siarkowe, często silnie trujące i wystarczy ich nie duże stężenie, by człowiek był na tyle odurzony, żeby nie potrafił odróżnić rzeczywistości od iluzji.

Podobnie może być więc na górze Potosi, gdzie powietrze jest bardzo rozrzedzone, wymieszane z podziemnymi gazami, także tajemnicze odgłosy spod ziemi to zwykłe omamy?

Jednak są i tacy, którzy wierzą iż na górze faktycznie ktoś przemawia, według niektórych relacji tajemnicze głosy potrafią nawet przepowiadać przyszłość. Profesor fizyki P. Sheldrake znalazł teorię i na ten temat, według jego zdania w pewnych miejscach wybucha z ziemi strumień energii zasilający pola morficzne. W takich lokalizacjach wrażliwy człowiek może odbierać pewne informacje. Zastanawiające, jeśli jak uważa Sheldrake i inni fizycy, istnieje przestrzeń, w której przeszłość, teraźniejszość i być może przyszłość tworzą jedną wielką całość, przez połączonego owego wyższego wymiaru z polem morficznym (pamięciowym) dałoby się czerpać informacje o świecie przyszłości.

Lecz czy właśnie tak może być w przypadku góry Potosi?

Może Sheldrake powinien bardziej wziąć pod uwagę logiczne wytłumaczenie?

Podobnie rzecz się miała z tajemniczymi głosami na Syberii, gdzie geolodzy przeprowadzali badania nad odwiertami głębinowymi w 1989 roku. Głównym powodem wierceń były zapowiedzi dotyczące nadchodzących trzęsień ziemi, w trakcie pracy do powstałego otworu wpuszczono mikrofon, który prawdopodobnie zarejestrował niewiarygodne dźwięki, dźwięki, których tak naprawdę nikt się nie spodziewał.

Z relacji świadków wiadomo, że na głębokości 14,5 km, gdzie temperatura wynosiła około 1100 stopni Celsjusza, mikrofon zarejestrował krzyki ludzkich głosów.

Rosyjski naukowiec Dimitrij Azzakow powiedział: Nie wierzę w niebo i biblię, ale jako naukowiec teraz wierzę w piekło. Jestem przekonany, że przewierciliśmy się do niego. Słyszeliśmy ludzi krzyczących z bólu- to były miliony głosów.