Zapewne nie jeden z Was słyszał kiedyś, lub czytał o histeriach występujących dawniej na zacofanych wioskach, czy zakonach, histeriach, które według księży były przyczyną ingerencji samego diabła.   Ofiarami owego zachowania padały przeważnie kobiety, jak i dzieci.

Słynne wzmianki o czarownicach z Salem zna prawie każdy, podobnie było w przypadku skazania czarownic z wioski Warbosy, do którego przyczyniły się córki rodziny Throckmorton. Lecz zjawiska te powtarzały się wiele razy w podobnych zachowaniach innych dzieci w późniejszych czasach.

W roku 1597 chłopiec imieniem William Somers z Nottingham, oskarżył o rzucenie na swoją osobę uroków aż trzynaście kobiet zanim przyznał się do kłamstwa, podobne zajście miało miejsce w 1616 roku, kiedy to trzynastoletni John Smythe z Leicester doprowadził swymi wyznaniami do powieszenia dziewięciu wiedźm, nim zaczęto powątpiewać z czasem w jego zeznania.

 Te wybryki młodocianych przyjmowały jedną podstawową formę- dzieci z nudów opowiadały głośno zadziwiające historię, lubiąc przy tym symulować transe i ataki przypominające padaczkę, podczas których pozorowały wymiotowanie przykładowo koralikami lub szpilkami, warzywami, by nabrać większą wiarygodność w oczach dorosłych obserwatorów.  Dzięki tym wyczynianym cyrkom, bo inaczej nie idzie takowego zachowania nazwać, młodym rozrabiakom uchodziły na sucho wszelkie popełnione występki, gdyż użalano się nad nimi i kładziono na karb rzuconego uroku.

 Zdarzały się również przypadki kiedy dzieci obracały się przeciwko swoim bliskim, tak jak to miało miejsce w St Ostyh hrabstwie Essex w 1582 roku, kiedy to Ursley Kemp została oskarżona o uprawianie czarów przez swojego 8-letniego nieślubnego syna, a Cicely Celles przez swoich dwóch synów- 9 letniego i 7 letniego. Dzieci obrażone na swych rodziców za nałożony rygor, czy kary za występki często oskarżały bliskich w formie dziecięcej zemsty, urazy, twierdząc iż dany rodzic uprawia czary, czego nie raz były świadkami i tak oto proces gotowy.

W Kraju Basków na granicach Francji i Hiszpanii, jeśli czarownica nie przyznała się do winy jaką jej zarzucano, cały rodzinny majątek mógł bez żadnego problemu być skonfiskowany.

Dawniej relacje między rodzicami i dziećmi były takie, że wiele dzieci oskarżało swoich rodziców albo to rodzice zmuszali dzieci do przyznania się uprawiania czarów.  Przeważnie Baskijscy rodzice wierzyli iż bardzo trudno jest uchronić swe pociechy przed uczestnictwem w diabelskich sabatach, w towarzystwie czarownic mieszkających po sąsiedzku. By temu zapobiec dzieciom co dziwne nie pozwalano w ogóle zasypiać, albo oddawano je pod opiekę kapłanom, tak jak to miało miejsce w 1610 roku, kiedy to aż 40 dzieci wysłano pod opiekę probostwa mającą na celu uchronienia przed czyhającymi wiedźmami i czarownicami.

 W 1669 roku, w miejscowości o nazwie Mora, szwedzkie dzieci były zarówno oskarżającymi, świadkami, jak i samymi ofiarami nikczemnych czarów. Uznano bowiem, że czarownice wciągają ich dziesiątkami na służbę diabła, przy czym porywają je na sabaty, by razem z dorosłymi uczestniczyły w rytualnych orgiach.

 Znana nam histeria w Salem o której wspominałam na samym początku rozpoczęła się w 1692 roku, kiedy to dzieci obwiniły dorosłych o specjalne spowodowanie ich dziwacznych zachowań, rzucając na niektóre dziewczynki uroki.

 Niestety, wiele razy przez nudy, bujną wyobraźnię, oszukańcze zachowania, dzięki którym młodzi oskarżyciele byli w dużym centrum uwagi, gdzie czuli się wręcz bezpiecznie, skazano na śmierć wiele niewinnych osób, osób które nigdy nie miały nic wspólnego z magią, czarami.