Nie wiem, jak długo już zbieram się do opisania tego snu. W końcu jednak ten moment musiał nastąpić. Parę miesięcy temu miałem bowiem sen, po przebudzeniu się z którego odniosłem wrażenie, że zajrzałem do przedsionka zdecydowanie piękniejszej i przyjemniejszej części zaświatów. A było to tak...

Przechodziłem w tym śnie przez jakąś dziwną halę dworcową. Idąc prosto i rozglądając się miałem wrażenie, że dworzec jest wyjątkowo szeroki - tak po lewej jak i po prawej stronie końca tego dworca nie było widać.

Był to przy tym dworzec bardzo piękny, lśniący, w bardzo pozytywnych, jasnych, beżowo-kremowych kolorach, do tego wypełniony światłem i ciepłem, zupełnie jak gdyby wyjęty z innej epoki, a może i z lepszego świata.

Mijałem po drodze wielu ludzi - wszyscy uśmiechnięci, jak gdyby dopiero co przyjechali do jakiegoś kurortu na wymarzone wakacje życia. Starsi, młodsi, dzieci... wszyscy pełni radości, spokojni i emanujący jakąś taką pozytywnością i jasnością.

Gdy w końcu wyszedłem z dworca i znalazłem się przed nim, przywitało mnie słońce i mnie ciepły, przyjemny letni wiatr, oczom moim zaś ukazały się pozornie niekończące się śnieżnobiałe, niemożliwie czyste, jak gdyby z samego światła zbudowane schody. Stopnie owych schodów były bardzo szerokie, nie za wysokie ani nie za niskie, tak że nawet gdyby człowiek bardzo się postarał, musiałby zabawić się w kiepskiego aktora, żeby się na nich potknąć.

I tak jak po hali dworcowej, tak po tych schodach spokojnym krokiem schodzili uśmiechnięci ludzie, emanujący radością i pozytywną energią. I ja również taki duchowo uniesiony radośnie i pewnie stąpałem w dół schodów, patrząc przed siebie.

Po jakimś czasie okazało się, że schody jednak jakiś koniec mają - bowiem moje oczy ujrzały majaczące w oddali piękne miasto, tak białe, że można było odnieść wrażenie, że i ono jest w całości ze światła zbudowane.

Czy my wszyscy po tych schodach szliśmy właśnie do tego miasta? Co nas tam czekało, hm... może ktoś tam na miejscu chciał nam zgotować gorące powitanie?

Tego się już nie dowiedziałem, gdyż z tego pięknego snu wyrwał mnie przeklęty dźwięk smartfonowego budzika. Zdecydowanie był to jeden z tych momentów, kiedy miałem szczerą ochotę chwycić smartfon w dłoń i wyrzucić go przez okno. Z takiego snu człowieka wyrwać! Ehh, dobra, trzy głębokie wdechy...

Skojarzenie z zaświatami pojawiło się w mojej głowie nieprzypadkowo - bo gdy tak sobie tę wizję senną przypominam, za każdym razem przychodzi mi na myśl opis "świetlistego miasta", jakie widywali pacjenci doktora Raymonda Moody'ego.