Co sprawia, że ludzie w niektórych regionach świata potrafią dożyć wieku 160 lat. Gdzie leży tajemnica długowieczności ? Zagadką jest zjawisko niezwykle wysokiej koncentracji bardzo długo żyjących osób w niektórych regionach świata.

Do takich miejsc należą:

Vilcabamba w Ekwadorze, Hunza w Kaszmirze i rejon gór Kaukaz w południowej WNP i Gruzji. Cechuje je nadzwyczajna ilość bardzo starych ludzi, z których wielu ma sporo ponad 100 lat.

Ludzie z Vilcabamby zajmują się przede wszystkim rolnictwem na własne potrzeby i generalnie pracują fizycznie jeszcze w wieku 90 lat. Pracę rozpoczynają od wczesnego dzieciństwa i do końca są bardzo aktywni. Ich dieta jest niskokaloryczna, zawierająca bardzo mało tłuszczów i białek zwierzęcych. Hunza leży w górach Karakorum na terenie Kaszmiru. W roku 1983 znaleziono tam człowieka, który twierdził , że ma 120 lat. Lokalne legendy mówią, że dawniej niektórzy mieszkańcy wioski dożywali 140 lat w zdrowiu.

Hunzakaci codziennie uprawiają wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, przechodząc wiele kilometrów dziennie. W trakcie swojej normalnej pracy muszą przenosić ciężkie ładunki do góry i w dół po bardzo stromych zboczach do czego zmusza ich ukształtowanie terenu. Typowa dieta mieszkańca Hunzy oparta jest głównie na pokarmach wytwarzanych ze zboża, warzyw liściastych, ziemniaków i innych warzyw korzeniowych, grochu, fasoli, świeżego mleka i owoców. Mięso spożywają w wyjątkowych sytuacjach a poza tym piją duże ilości wina. Kaukaz w przeciwieństwie do Hunzy i Vilcabamby zajmuje bardzo dużą powierzchnię. Szirali Mislimiew, często uznawany za najstarszego człowieka w czasach nowożytnych, zmarł w Azerbejdżanie w 1973 r. w wieku około 168 lat. Dieta tutejszych mieszkańców opiera się mleku, warzywach, owocach i mięsie. Stulatkowie co do jednego, aż do samej śmierci w późnym wieku piją wino a często też wódkę w niewyobrażalnych dla Europejczyków ilościach.

Jednym z uderzających faktów jest to, że omawiane ludy są wiejskie, góralskie, którym w ciągu całego życia towarzyszy ciężki wysiłek fizyczny. Stwierdzono, że złamania kości przytrafiały im się niezwykle rzadko. Uznano, że stała aktywność fizyczna utrzymywała kości w stanie zmineralizowanym, dzięki czemu były one twarde i mocne. Potwierdzono, że ciągłe ćwiczenia fizyczne są jednym z przyczynków do długowieczności.

Badania przeprowadzone na starszych mieszkańcach dowiodły, że ludzie ci także cierpieli na wszelkiego rodzaju zaburzenia, lecz ich ciała wydawały się wytrzymywać zawał mięśnia sercowego znacznie lepiej niż było to w przypadku mieszkańców miast. Ze zdziwieniem odnotowano, że wiosce Vilcabamby nie było ani jednego szpitala czy choćby lekarza. Ludzie umierali natychmiast, bądź leczyli się sami ziołami, dochodząc szybko do zdrowia.

Zdrowie przypisuje się głównie diecie składającej się z naturalnych pokarmów pochodzenia roślinnego. Wielu naukowców uważa także czynnik genetyczny za niezmiernie ważny w kwestii długowieczności. Wszyscy bez wyjątku stulatkowie występujący w badaniach mieli przynajmniej jednego rodzica czy dalszego przodka, który także przekraczał 100 lat. Nie jest znany żaden konkretny gen i bardzo możliwe, że takiego genu w ogóle nie ma. Być może przedłużeniu życia sprzyja po prostu brak "złych genów", co obniża ryzyko wystąpienia śmiertelnej choroby. Dodatkowo odkryto, że małżeństwo i regularne, prowadzone bardzo długo życie seksualne ma pozytywny wpływ na długowieczność. Także kobiety, które mają więcej dzieci, żyją dłużej.

Artykuł pochodzi ze strony www.ufo.dos.pl