Jest to jeden z najsłynniejszych przypadków obserwacji UFO na terenie Kanady. Pani Doreen Kendall, pielęgniarka-praktykantka w Cowichan District Hospital na wyspie Vancouver, spoglądała przez okno na swoim oddziale, gdy w odległości 60 stóp ujrzała - cytując - "obiekt tak wielki i jasny, że wyraźnie widziałam wszystko". W pojeździe znajdowały się dwie postaci przypominające mężczyzn, jedna za drugą. Jeden z "mężczyzn" spojrzał w końcu na Doreen i wówczas pojazd zaczął się oddalać, zdążyła go jednak zobaczyć również zatrudniona pielęgniarka Freida Wilson.

Dochodziła piąta nad ranem w Nowy Rok 1970 roku, kiedy to pani Doreen Kendall, pielęgniarka praktykująca w Cowichan District Hospital na wyspie Vancouver, zauważyła że jeden ze starszych pacjentów na jej oddziale nie mógł zasnąć. Stwierdzając że było mu za gorąco, podeszła do okna i uchyliła je, by wpuścić do pomieszczenia nieco powietrza.

"Zaraz po tym jak uchyliłam okno, moje oczy uderzyło lśniące światło", wspominała. "Na zewnątrz wciąż było ciemno, jednak około 60 stóp tuż nad oddziałem dziecięcym po mojej lewej stronie znajdował się obiekt tak wielki i jasny, że wszystko wyraźnie widziałam".

"Obiekt był okrągły i posiadał coś, co można nazwać górą i dołem. Dół był srebrzysty, jak metal, i miał kształt miski. Wokół niego znajdował się ciąg lśniących świateł, jak naszyjnik. Góra to była kopuła wykonana z czegoś, co przypominało szkło. Była oświetlona od wewnątrz i mogłam zerknąć wprost do środka".

Kontynuując swoje zeznania w formie pytań i odpowiedzi, pani Kendall powiedziała, że wewnątrz pojazdu znajdowały się dwie postaci przypominające mężczyzn, jedna za drugą, zwrócone twarzami w jej stronę. Postać stojąca z przodu wydawała się wyższa lub była ustawiona wyżej od drugiej. Ich głowy były okryte ściśle przylegającym materiałem.



Gdy przypatrywała się z wielką ciekawością, a przy tym całkowicie bez strachu - "Nigdy w życiu nie czułam się tak spokojna. Chciałabym z nimi porozmawiać" - dotarło do niej, że widzi więcej wewnątrz pojazdu i zdała sobie sprawę, że był pochylony. Przez chwilę była w stanie dojrzeć poziom tuż pod kolanami postaci i zauważyła, że za nimi znajdowały się przedmioty przypominające stołki.

"Oni wyglądali jak zdrowi, wysocy, dobrze zbudowani mężczyźni", mówiła. "Byli ubrani w obcisłe stroje z tego samego materiału, który okrywał ich głowy, ręce jednak były gołe, zauważyłam też jak bardzo ludzko wyglądali. Ich mięśnie wyglądały dokładnie jak nasze".

Zaintrygowana wyglądem obu postaci, pani Kendall zainteresowała się czymś, co wyglądało na panel z oprzyrządowaniem znajdujący się przed istotą stojącą z przodu.

"Człowiek z przodu wpatrywał się w ten panel jak gdyby działo się właśnie coś bardzo ważnego, a ja zastanawiałam się czy może mają jakiś problem natury mechanicznej. Myślałam nawet, że mogą wylądować na dachu szpitala i tam to sobie naprawić".

Kobieta opisała panel jako bardzo duży, zajmujący prawie połowę wnętrza obiektu i sięgający niemal czubka kopuły. Przyrządy - o ile rzeczywiście były to przyrządy - wyglądały na wtopione w chromowaty metal panelu i miały różne rozmiary.

Cały widok był tak absorbujący, że w pierwszej chwili pani Kendall przestała myśleć o wszystkim innym, a nawet zapomniała na moment, że w tym samym pomieszczeniu przebywała również inna, zatrudniona już w tym szpitalu pielęgniarka, pani Frieda Wilson.

"Gdy tylko o tym pomyślałam, chyba się zawahałam. Czułam, że nie powinnam robić żadnego hałasu ani czegokolwiek co przerwałoby to, co właśnie się działo".



W tym momencie, zupełnie tak jak gdyby jej myśli zostały odczytane, pani Kendall zauważyła że postać w tle obróciła się powoli i stanęła twarzą w jej kierunku.

"Wyglądało na to, że patrzy prosto na mnie, jednak ja nie mogłam dostrzec jego twarzy. Była ona pokryta ciemnym materiałem, który wyglądał na delikatniejszy niż reszta jego ubioru. Jestem pewna że mnie widział, ponieważ w tym momencie dotknął pleców drugiej postaci. Gdy to zrobił, człowiek stojący przed nim sięgnął ręką przed siebie i chwycił coś, co wyglądało jak dźwignia. Nigdy nie zapomnę tego, z jakim zdecydowaniem to uczynił. Pociągnął dźwignię do przodu i do tyłu, a spodek - czy jakkolwiek to nazwać - zaczął się powoli obracać, wciąż będąc blisko budynku, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara".

Ów ruch przypuszczalnie zdjął urok z pani Kendall, ponieważ w tym momencie dotarło do niej że pani Wilson również tam była i wzywała ją.

W późniejszym czasie rozmawiałem również z panią Wilson, która stwierdziła: "Zauważyłam że pani Kendall stała przy oknie i zastanawiałam się, na co patrzyła. Tak naprawdę właśnie szłam żeby to sprawdzić, gdy odwróciła się do mnie, i wtedy zobaczyłam to wielkie światło nad patio na zewnątrz oddziału dziecięcego. Rzekłabym, że światło było dużo większe od samochodu. [Według szacunków obu świadków, obiekt miał szerokość około pięciu okien oddziału dziecięcego. To daje średnicę przynajmniej 50 stóp] Obiekt był okrągły, zaś tylna część wydawała się wyższa niż część widoczna bliżej nas. Obiekt obracał się powoli, a następnie zaczął się oddalać. Tak naprawdę nie widziałam żadnej górnej lub dolnej części. Był po prostu niesamowicie jaskrawy".

John Magor, UFOBC
Tłumaczenie i opracowanie: Ivellios