Bogowie Alci i Alkis - bliźniacza para bóstw światła, obrońcy żeglarzy.

Alfódr, Alfadir - kowal niebios, ojciec wszystkiego.

Baldur, Balder, Baldr - mądry i szlachetny syn Odyna i Frigg, zwany "krwawiącym bogiem". Uważany był za boga dobra, światła, sprawiedliwości, młodości, piękna i wiosny. Jego żoną był Nanna, z którą miał syna Forsetiego, boga sprawiedliwości. W młodości Baldra dręczyły koszmarne sny, które mówiły mu, że niebawem umrze. Asgard ogarnęło złe przeczucie, a inni bogowie próbowali zrozumieć znaczenie snów Baldra. Odyn udał się do świata zmarłych, gdzie dowiedział się, że własny ślepy brat Baldra, Hodr zabije go, podając mu jemiołę. Gdy Odyn wrócił do Asgardu dowiedział się, że jego żona ma plan, jak uniknąć przepowiedni. Bogini przemierzyła 9 światów i w każdym z nich uzyskała przysięgę jednego mieszkańca, że nie uczyni jej synowi żadnej krzywdy. Wydawało się, że Baldr jest bezpieczny, więc inni bogowie zaczęli rzucać w niego kamieniami i toporami, aby przekonać się, ze nic mu nie grozi. Loki wiedział jednak, że Frigg nie poprosiła jemioły o bezpieczeństwo dla swego syna. Zerwał jemiołę i udał się na zgromadzenie bogów, gdzie już wszyscy uderzyli w Baldra. Nie zrobił tego jedynie ślepy Hodr. Loki wręczył kopię z rośliną bogowi, udając, że chce pomóc mu przyłączyć się do zabawy. Hodr rzucił, a Baldr od razu padł martwy. Ubłagany przez Frigg Hermod, brat Baldra udał się do Hel, aby zaoferować okup za Baldra. Hel zgodziła się, pod warunkiem, że każdy we wszystkich 9 światach zacznie opłakiwać Baldra i zmarłą z rozpaczy Nannę. Rozesłano posłańców i już wkrótce płakał nawet kamień. Tylko stara olbrzymka Thokk nie zgodziła się, nikt nie zauważył, że pod jej postacią krył się Loki. Tak więc Baldr pozostał z Hel. Wierzono, że Baldr powróci do życia po zagładzie bogów w Ragnarok.

Burr, Borr, Borre, Bor - magicznym zaklęciem zrodzony syn Buriego, ojciec Odyna, Honira, Willi i We. Mąż olbrzymki Bestli, matki Odyna. Był starożytnym bogiem, żył w czasach, kiedy nie było jeszcze ziemi, nieba ani morza, jedynie mgła, lód, ogień i ziejąca otchłań Ginnungagap. Ojczym Bora, olbrzym Bolthur, miał również syna, który przekazał swoją mądrość Bratankowi, Odynowi.

Braga - bóg rozkoszy.

Brage, Bragi - syn Odyna i olbrzymki Gunniod, germański bóg poezji i wymowy. Był mężem Idun, bogini, która strzegła magicznych jabłek młodości. Kiedy Loki powrócił do Asgardu, przyczyniwszy się wcześniej do śmierci Baldra, Bragi, który nigdy nie rzucał słów na wiatr, oznajmił mu, że nie jest mile widzianym gościem na uroczystości. Loki rozwścieczony nazwał Bragiego "pyszałkiem", a Bragi zagroził, że skręci mu kark, ponieważ jedynie w ten sposób może powstrzymać go przed kłamstwami. Choć Odyn usiłował uspokoić zgromadzonych, słowa Bragiego tak bardzo przestraszyły Lokiego, że przepowiedział zagładę bogów, a potem uciekł z Asgardu. Bragi przedstawiany był jako brodaty starzec z harfą. Składając przysięgi, ich słowa wypowiadano uroczyście nad naczyniem zwanym Czarą Bragiego.

Brono - bóg światła dziennego, syn Baldera.

Buri - olbrzym, przodek bogów. Wyłonił się z lodów, z którego uwolniła go Audhumla (prakrowa). Kiedy pewnego razu lizała lód, nagle pojawiły się włosy Buriego, drugiego dnia z lodu wyłoniła się jego głowa, zaś trzeciego dnia- całe ciało. Buri i Bestla miał syna- Bora, który ożenił się z olbrzymką mrozu i miał z nią trzech synów: Odyna, Wiliego i We.

Donar - bóg nieba i władca piorunów. U Anglosasów znany był jako Tunor, był też spokrewniony z późniejszym skandynawskim bogiem Thorem. Donarowi poświęcony był czwarty dzień tygodnia (niem.: Donnerstag).

Forseti - jeden z Asów, bóg sprawiedliwości, wielki arbiter, który ucisza wszystkie kłótnie. Uważany za syna Baldra i Nanny. Oboje jego rodzice zostali zamordowani, ojciec zginął przebity kopią z jemiołą, matce natomiast pękło serce z żalu. Co prawda w mitologii Forseti odgrywa niewielką rolę, jednak zachował się dokładny opis jego siedziby ze złota i srebra- komnaty Giltnir, mającej "kolumny z czerwonego złota, a dach wykładany srebrem". Tam bóg zasiadał, aby sprawować sądy i rozwiązywać spory.

Frej, Frey, Frejr, Freyr, Yngwe - "Pan"; bóstwo falliczne, z rodu Wanów; bóg urodzaju, roślinności, pokoju, płodności, bogactwa, światła i radości; syn Njörda, brat bliźniaczy Freji. Freyr wraz z Odynem i Thorem należał do najważniejszych bóstw. Uważany był za boga pokoju i radości. Lecz jego domeną była płodność, kontrola nad światłem słonecznym, deszczem i obfitością. Freyr zakochał się w Gerdzie, która pomimo wielkich darów, ale wierny sługa Freyra Skirnir, namówił ją do małżeństwa, zagroziwszy uprzednio, że żuci na nią straszliwy czar. Czar ten miał sprawić, że Gerda zbrzydnie tak, że nikt więcej się do niej nie zbliży. Gerda udała się zatem do lasu, na spotkanie z Freyrem po upływie dziewięciu nocy. Jego tytuł Skirr oznacza �Świecący". W święto Jul składano mu ofiary z dzika i konia. W religii germańskiej koń związany był przede wszystkim z tym bogiem i odgrywał dużą rolę w kultach urodzaju i płodności o jednoznacznie fallicznym charakterze. Kult Freyra, o cechach fallicznych, występował w Szwecji (posąg w Uppsali). Frej to germańska forma nordyckiego imienia Freyr.

Gapt, Odyn - praojciec królewskiego rodu Amalów.

Heimdall, Hajmdal - nordyckie bóstwo światła dziennego z rodu Azów, twórca podziału społecznego wśród ludzi. Opiekun bogów, czuwający nad ich bezpieczeństwem; strażnik mostu, łączącego niebo z ziemią. Syn dziewięciu matek, które mogły być uosobieniem fal i strażnikiem germańskich bogów. Początkowo był prawdopodobnie uznawany za wszechwiedzącego boga nieba. Słyszał jak rośnie trawa i wełna, widział na odległość 100 mil. Stał na Bifrost, trójpasmowym moście łączącym Asgard i Midgard, gotowy, by wraz z nadejściem Ragnarok, kiedy to miał zginąć jako ostatni w potyczce z Lokim, zadąć w swój róg. Imię Heimdalla może mieć związek z ideą �drzewa świata", bowiem uważano go za najwyższego rangą strażnika siedzącego na jego wierzchołku, ponad najwyższą tęczą. Heimdall przybrał postać śmiertelnika o imieniu Rig, który dał początek trzem grupom społecznym" szlachetnie urodzonych, chłopów i niewolników. Bóg pod postacią Riga odwiedził trzy domy w Midgardzie i obdarzył pięknymi dziećmi szlachtę, krzepkimi dziećmi chłopów i pozbawionych wdziękiem dziećmi niewolników.

Hermod - syn Odyna i Frigg. Pełnił funkcję posłańca bogów. Tak jak inni bogowie interesował się zmarłymi i to właśnie jego wysłano do Hel, by uprosił uwolnienie zmarłego brata, Baldra. Udał się tam na słynnym koniu Odyna, Sleipnirze. Hel odmówiła wypuszczenia Baldra, ponieważ nie wszyscy opłakiwali jego śmierć, Hermodowi pozwolono jednak na zabranie do Asgardu pierścienia, który Odyn wrzucił na stos pogrzebowy. Hermod sam omal nie poniósł śmierci w czasie podróży do Midgardu. Wysłał go tam Odyn, aby poradził się Fina o imieniu Rossthiof w sprawach przyszłości. Uratowała go magia i Hermod wrócił, by uspokoić ojca najlepiej, jak potrafi.

Hod, Hodr - jeden z Asów, syn Odyna i Frigg. Ślepy bóg, który nieumyślnie zabił swojego brata Baldra. Kiedy Baldra dręczyły sny, które mówiły mu, że niebawem Frigg przemierzyła 9 światów i w każdym z nich uzyskała przysięgę jednego mieszkańca, że nie uczyni jej synowi żadnej krzywdy. Wydawało się, że Baldr jest bezpieczny, więc inni bogowie zaczęli rzucać w niego kamieniami i toporami, aby przekonać się, ze nic mu nie grozi. Loki wiedział jednak, że Frigg nie poprosiła jemioły o bezpieczeństwo dla swego syna. Zerwał jemiołę i udał się na zgromadzenie bogów, gdzie już wszyscy uderzyli w Baldra. Nie zrobił tego jedynie ślepy Hodr. Loki wręczył kopię z rośliną bogowi, udając, że chce pomóc mu przyłączyć się do zabawy. Hodr rzucił, a Baldr od razu padł martwy. kiedy stało się jasne, że Baldr będzie musiał pozostać w świecie zmarłych, wysłano tam również Hodra, aby poniósł karę. W zupełnie innej wersji Baldr i Hodr przedstawieni są jako rywale, konkurujący o rękę Nanny, przy czym Baldr pokazany jest jako postać pełna nienawiści.

Hoenir, Honir - bóg ciszy. Jeden z trójcy pierwotnych bogów z rodu Asów. As, brat Odyna. Obok straszliwej niemożności podejmowania decyzji miał jeszcze inną cechę- był długonogi. Wysłano go, by zamieszkał pośród Wanów na znak dobrej woli po zawarciu pokoju między dwoma plemionami bogów, jednak ten bardzo rozczarował swoich nowych towarzyszy, którzy rozgniewali się, że zawsze kiedy tylko musiał podjąć jakąkolwiek decyzję, polegał na decyzji swojego przyjaciela Asa, mądrego Mimira. Wanowie zabili więc Mimira i wysłali jego głowę Asom. W niektórych wersjach germańskiego mitu o stworzeniu wierzono, że Honir był bogiem, który obdarzył ludzi zmysłami.

Ing - wczesny bóg germański znany Anglosasom i Szwedom (jako Yngvi). Inga, który prawdopodobnie był bogiem płodności, kojarzono z furą do podróży po lądzie. Ynglingowie, historyczni królowie Szwecji utrzymywali, że był on założycielem ich dynastii.

Loki - Być może był demonem (zniszczenia i śmierci)lecz bardziej prawdopodobne jest to, że był bogiem ognia. Był synem pary olbrzymów, Farbautiego i Laufey, ojcem, ze związku z Angrbodą- Fenrira wilka, Jormunganda- węża Mitgardu (Mitgerda) i bogini Hel, a następnie z Sigyn- Wialiego i Narwiego. Zabójca Nanny. Był towarzyszem bogów, oszustem, występował w wielu mitach, np. pomagał Thorowi odzyskać młot, porwał Idun, zaprowadził nieuzbrojonego Thora do Geirroda. Był złym bogiem. Sprawca śmierci Baldra. Kiedy bogowie zorientowali się, że tolerując Lokiego pozwolili, aby zło szerzyło się wśród nich, związali go w jaskini. Wzięli najpierw trzy płyty skalne, ustawili je jedna na drugiej i przewiercili przez nie otwór. Potem wykorzystując zamiast sznura jelita jego syna Narwiego, przywiązali nimi boga ognia do kamieni. Kiedy związali ostatni węzeł jelita zrobiły się twarde jak żelazo. Aby Loki bardziej cierpiał Skadi, żona Njorda przywiązała węża do stalaktytu nad głową boga. Loki miał tak oczekiwać do nadejścia Ragnarok. W czasie Ragnarok poprowadził zastęp zła do ostatecznej bitwy z bogami, w której sam miał zginąć z ręki Heimdalla.

Lodur - bóg, stwórca ludzi.

Mani - bóg personifikujący Księżyc, brat Sol.

Mimir - mądry bóg wysłany przez Asów do Wanów na znak przymierza zawartego między dwoma grupami bogów. Wanowie uznali, że zostali oszukani, odcięli więc Mimirowi głowę i wysłali do Asgardu. Jednak Odyn wysmarował głowę ziołami, toteż nigdy nie uległa rozkładowi. Potem wyrecytował nad nią zaklęcie, przywracając jej zdolność przemawiania. Później umieścił głowę Mimira na straży magicznego źródła tryskającego spod korzeni kosmicznego drzewa- Yggdrasill. Aby zdobyć mądrość Mimira, na którą składały się "liczne prawdy nikomu nie znane" Odyn oddał jedno swe oko za pozwolenie picia z tego właśnie źródła.

Nerthus - bogini płodności i roślinności.

Njord, Njordo - bóstwo urodzaju i morza z rodu Wanów. Pan wiatrów na lądzie i morzu. Opiekun myśliwych i żeglarzy, ojciec Freyra i Freyji, mąż Nerthus. Razem opuścili siedzibę Wanów i udali się do Asgardu na znak pokoju z drugą gałęzią bogów. Drugą żoną Njorda była olbrzymka mrozu Skadi, która wybrała go ponieważ spodobały się jej jego piękne stopy. Jednak małżonkowie nie mogli dojść do porozumienia, gdzie zamieszkać. Njord uważał, że kraina olbrzymów jest zbyt zimna i pusta, Skadi nie podobały się hałasy i odgłosy dochodzące z miejsca budowy okrętów w pobliżu sali Njorda. Po 9 nocach zdecydowali, że zamieszkają oddzielnie. Njord był z pewnością uważany za boga płodności, ponieważ zapewniał swoim czcicielom nie tylko bezpieczną podróż morską, ale także bogactwo i szczęście w postaci ziemi i synów.

Odyn, Odin, Gaut, Gauta-tyr, Gapt, Sig-tyr - najwyższy bóg, obok Thora, z rodu Azów, władca Walhalli. Wielki wojenny szaman, mistrz inicjacji wojowników, bóg poetów, wróżb, królów, wojny, wojowników, władca bogów i świata. Jego pomocnicami były Walkirie. Mąż Friji, syn Bora i wnuk Brugiego Imię Odyn ma pewien związek ze słowem "szaleństwo" i "obłęd" i wskazuje na rodzaj szału bitewnego. Najpopularniejszy był wśród wikingów, którzy umiłowali tego jednookiego boga. Bóstwo mądrości (dla niej stracił jedno oko) i poezji (wykradł Mimirowi napój zsyłający natchnienie poetyczne). Wynalazca run, mistrz czarów, obdarzony zdolnością przybierania różnych kształtów.
Skandynawskiego boga łączono też z kontynentalnym demonem Wode, Dzikim Łowcą, wodzem duchów zmarłych. W Skandynawii występował jako Gaut, Gauta-tyr, a więc heros eponimos plemienia Gotów.
Wyobrażany w postaci brodatego starca w niebieskim płaszczu i kapeluszu o szerokich kresach lub jako jeździec na 8-nogim rumaku (zwanym Sleipnir), w hełmie, z tarczą i oszczepem w dłoni. Towarzyszyły mu 2 kruki: Huginn- "Myśl" i Muninn- "Pamięć", a także 2 wilki: Geri- "Łakomy" i Freki- "Żarłok". Jego dziećmi byli m.in.: Baldr, Thor, Hodr, Wali. Brat Wiliego i We. U południowych Germanów znany był pod imieniem Wodan (Wotan).

Sol - bóg personifikujący Słońce.

Thor - "Grzmot"; Jeden z głównych bogów północnogermańskich, z rodu Asów. Bóstwo burzy i piorunów. U Germanów południowych zwany Donar. Był synem Odyna i Frigg. Brat Baldra i Hodra. Wyobrażany był jako rudowłosy mężczyzna z długą brodą i młotem w dłoni. Wikingowie poświęcili mu dąb. Od jego imienia pochodzi nazwa czwartego dnia tygodnia w językach niemieckim, duńskim, szwedzkim i angielskim. Thor był zagorzałym wrogiem olbrzymów. Zabijał ich bez litości swym młotem Miollnirem. Rydwan Thora ciągnęły dwa kozły, których imiona brzmiały: �Zgrzytający Zębami" i �Miażdżący Zębami". Thor był najsilniejszym z bogów, pełnił też funkcję ich obrońcy. W Ragnarok miał zostać zabity przez jad Żmija Ziemnego, choć wcześniej miał go sam zabić. Thorowi często towarzyszył Loki, który często narażał życie boga, aby ratować swoje. Tak było na przykład w przypadku olbrzyma Geirroda. Pewnego razu Loki został złapany przez Geirroda. Jedynym sposobem uniknięcia śmierci było złożenie obietnicy przyprowadzenia do Geirroda Thora bez jego broni. Thor ufał Lokiemu, toteż poszedł za nim do siedziby Geirroda. Po drodze zatrzymali się na odpoczynek w domu przyjaznej olbrzymki Grid, która ostrzegła Thora przed zamierzeniami Lokiego. Pożyczyła bogowi swój pas mocy, żelazne rękawiczki i maskę. Gdy dotarli do celu nie zastali olbrzyma w domu, ale zostali przyjęci przez służących. Potem dwie córki Geirroda usiłowały zabić Thora, rozbijając mu czaszkę o sufit. Jednak z pomocą laski Grid Thorowi udało się zgnieść olbrzymki. Potem pojawił się sam Geirrod, który dwiema parami rozżarzonych szczypiec chwycił rozpaloną żelazną kulę i cisnął nią w Thora. Ten schwycił ją w żelazną rękawicę i odrzuci przebijając nią kolumnę i brzuch Geirroda. Thor odniósł również zwycięstwo w walce z Hrungnirem. Olbrzym naraził się wzywając Odyna do wzięcia udziału w wyścigu koni. Odyn za ośmionogim Sleipnirze ledwie zdołał wygrać z Hrungnirem dosiadającym Złotogrzywego. Gdy w Asgardzie olbrzym wypił za dużo piwa i zaczął obrażać bogów Thor wyzwał go na pojedynek. Hrungnir wiedział, że musi unikać młota boga i trzymał w gotowości swoją osełkę. Thor, kiedy się pojawił, rzucił swoją bronią w kierunku przeciwnika. Młot rozbił kamień i zmiażdżył czaszkę olbrzyma. Thor miał poza tym jeszcze liczne przygody z olbrzymami mrozu. Sługami Thora byli Roskwa i Thialfi. U płd. germanów nazywany Donar. Od niego nazwa czwartego dnia tygodnia.

Tius - bóg nieba, pan wszechrzeczy, w poświęconym mu miejscu mogli przebywać tylko ludzie związani powrozami.

Tiwaz - starogermański bóg wojny i prawodawstwa, który utożsamiany był z rzymskim Marsem. Rzymski historyk Tacyt opowiada o wielkim bogu i �władcy wszystkich", któremu oddawano cześć w świętym gaju, a każdy wkraczający do gaju musiał zostać związany. Bogiem tym mógł być Tiwaz, który stał się skandynawskim Tyrem, pogromcą wilka Fenrira. Znany Anglosaksonom pod imieniem Tiw lub Tig. Od imienia Tiwaz pochodzi angielska nazwa wtorku.

Tyr - bóg wojny, prawa i sprawiedliwości. Najgwałtowniejszy z Azów, stróż nieba. Był synem Odyna i Frigg. Składano mu ofiary z ludzi. Od pierwotnego brzmienia jego imienia (Tiwaz) pochodzą nazwy drugiego dnia tygodnia (pierwotnie Tiwaz -Tiu) w językach frygijskim (Tisdei) i angielskim (Tuesday). Prawdopodobne jest, że początkowo Tyr był bogiem nieba zastąpionym później przez Odyna i Thora. Mit związany z Tyrem opowiada o schwytaniu Fenrira. Monstrum to stało się tak potężne, że bogowie postanowili go uwięzić. Jednak żaden łańcuch nie był dość mocny, szyję wilka zdołano związać dopiero magicznym łańcuchem. Jednak przedtem Tyr na znak dobrej woli bogów musiał włożyć mu rękę w paszczę. Kiedy Fenrir zorientował się, że nie zdoła zerwać łańcucha, odgryzł rękę Tyra. Choć ten umierał inni bogowie się śmiali. Degradacja Tyra może mieć związek z jego utratą ręki. Tyr mógł jednak nadal walczyć w Ragnarok, gdzie miał stoczyć walkę z psem Garmem, strażnikiem bram Hel. Pies miał skoczyć Tyrowi do gardła i obaj mieli się wzajemnie pozabijać.

Ull, Ullr, Uu - jeden z Asów, bóg-łucznik, bóstwo zimy, być może wynalazca nart. Bóg skandynawski, pasierb boga Thora. Syn Sif. Ull, wielki myśliwy był przedstawiany z nartami lub rakietami śnieżnymi i łukiem. W jednym z mitów Odyn został wygnany z nieba za podstępne uwiedzenie dziewicy i wówczas, na władcę Asgardu, siedziby bogów, został wybrany Ull. Po dziesięciu latach Odyn powrócił i wygnał Ull, który uciekł do Szwecji.

Wali - syn Odyna i Rind, miał zabić ślepego Hodra w zemście za popełnienie przez niego nieumyślnej zbrodni na Baldrze. Spełniając proroctwo w ciągu jednego dnia wyrósł z dziecka na dorosłego męża i ruszył, by zabić Hodra. On i jego przyrodni brat, Widar, mieli przeżyć Ragnarok. Jeden z nieszczęsnych synów Lokiego nosił również imię Wali.

We - był jednym z synów Bora. Audhumla- prakrowa żywiła się, liżąc słony lód. Była w stanie wtedy wykarmić pierwszą istotę, Ymira, do gruntu złą. Liżąc lód pojawił Buri, dziadek We. Buri był przodkiem wszystkich bogów. Miał syna Bora, który poślubił Bestlę, córkę olbrzyma mrozu. Ich dziećmi byli właśnie Odyn, Wili i We. Choć krew olbrzymów wymieszała się z krwią bogów nie zanikła dzieląca ich nienawiść spowodowana zabiciem Ymira. Odyn, Wili i We nie lubili Ymira i coraz liczniejszej gromady olbrzymów mrozu. Ich niechęć zmieniła się w nienawiść i w końcu zabili Ymira, tworząc w Ginnungagap świat z ciała olbrzyma. Potem trzej bracia znaleźli na brzegu morza dwa drzewa, jesion i wiąz. Z drewna zdobili pierwszego mężczyznę, którego We obdarzył ich zdolnością widzenia i słyszenia.

Weland - bóg-kowal, syn olbrzyma Wade i syreny. Słynął z wyrobu kolczug i mieczy. Mit o Welandzie jest opowieścią o zemście. Król szwedzki Nidud przeciął ścięgno nogi Welanda i umieścił go wraz z kuźnią na dalekiej wyspie. Bóg-kowal zemścił się za okaleczenie zabijając dwóch synów Niduda, którzy przybyli, aby zobaczyć jego skarby. Wysłał Nidudowi ich głowy nabijane drogimi kamieniami, oprawione w srebro. Prawdopodobnie zniewolił także córkę Niduda, ale nie jest to pewne. Po tym Weland miał zbiec do Walhalli, wykorzystując zrobione przez siebie skrzydła.

Widar - zasłynął jako bóg cichy i samotny. Był synem Odyna i olbrzymki Grid. Mieszkał w cichym i spokojnym miejscu zwanym Widi. Przeznaczeniem Widara było pomszczenie swego ojca po katastrofie bogów, w Ragnarok. Wilk Fenrir miał wówczas pokonać Odyna w zażartej walce, a potem go połknąć. Widar miał wystąpić przeciw niemu i przydepnąć jedną nogą dolną szczękę potwora, a rękami rozewrzeć jego paszczę tak, aby rozedrzeć na kawałki gardło zwierzęcia. Prawdopodobnie imię Widara ma pewien związek z rozdzieraniem na pół zła.

Wili - był jednym z synów Bora. Audhumla- prakrowa żywiła się, liżąc słony lód. Była w stanie wtedy wykarmić pierwszą istotę, Ymira, do gruntu złą. Liżąc lód pojawił Buri, dziadek We. Buri był przodkiem wszystkich bogów. Miał syna Bora, który poślubił Bestlę, córkę olbrzyma mrozu. Ich dziećmi byli właśnie Odyn, Wili i We. Choć krew olbrzymów wymieszała się z krwią bogów nie zanikła dzieląca ich nienawiść spowodowana zabiciem Ymira. Odyn, Wili i We nie lubili Ymira i coraz liczniejszej gromady olbrzymów mrozu. Ich niechęć zmieniła się w nienawiść i w końcu zabili Ymira, tworząc w Ginnungagap świat z ciała olbrzyma. Potem trzej bracia znaleźli na brzegu morza dwa drzewa, jesion i wiąz. Z drewna zdobili pierwszego mężczyznę, któremu Wili dał inteligencję i uczucia.

Wodan - starogermański bóg Wodan był poprzednikiem skandynawskiego Odyna. Przynosił szczęście w bitwie, ale w końcu skazywał swych zwolenników na klęskę i śmierć. Podobnie jak rzymski Mercury, z którym go utożsamiano, bóg ten był przewodnikiem po krainie podziemi. Bywał również kojarzony z niebem, a symbolizował go orzeł. Wodana wiązano z runami, magicznymi symbolami stosowanymi przy wróżeniu. Inspirował herosów i poetów. Królowie czcili go jako swego boskiego przodka. Anglosaksoni znali go pod imieniem Woden.

Ziu-Tius - bóg bogów, bóg nieba. Posiadał tylko jedną rękę.



Boginie

Baduhenna - fryzyjska bogini wojny i zmarłych.

Bertha - bogini opiekującą się sztuką przędzenia.

Bestlo - matka Odyna, córka olbrzyma Boltrona.

Edda - bogini, opiekunka mitów, przekazów ustnych i natchnienia.

Eir - bogini leczenia i lekarek.

Fjorgyn - bogini ziemi i atmosfery. Matka Frigg.

Freyja, Freja, Freya - "Pani"; bogini miłości, piękna, płodności a także życia seksualnego i rozpusty z rodu Wanów. Córka Njörda, siostra boga Frejra. Uważana za bóstwo patronujące wegetacji roślin. Po wojnie z Asami jej ojciec, ona i jej brat udali się do Asgardu, gdzie Freyja została jedną z najważniejszych bogiń. Freyja gorąco pragnęła naszyjnika Brisingamen, dla którego spędziła cztery kolejne noce z karłami Alfriggiem, Dwalinem, Berlingiem i Grerem, aby go zdobyć. Kiedy powróciła do Asgardu Odyn oskarżył ja o skalanie boskości, skoro zgodziła się na taką cenę za naszyjnik. Za karę zmusił ją do rozpętania wojny w Midgardzie. Freyja i Odyn podzielili później między sobą poległych na polu walki. Często przybierała postać sokoła.
Niesłusznie utożsamiana z Frigg. Freja to germańska forma nordyckiego imienia Freya.

Frigg, Frija, Fricka - z rodu Azów, córka Fjorgyn, bogini ziemi, atmosfery, miłości, bogactwa a także bogini płodności, która �nie przepowiadała lecz dobrze znała przyszłość". Opiekunka małżeństwa i rodziny. Żona głównego boga panteonu- Odyna, matka Baldra. Kiedy Baldr śnił o swej śmierci to właśnie Frigg wymogła na wszystkich istotach i rzeczach, z wyjątkiem jemioły, aby nie zrobiły jej synowi krzywdy. Frigg ma wiele wspólnego z Freyją. Choć była oddaną żoną Odyna i pełną poświęcenia matką, miała także skórę sokoła i była miłośniczką złota. Być może obie boginie były kiedyś jedną ziemią-matką. Dniem poświęconym Frigg był piątek (po niemiecku Freitag), dzień zawierania małżeństw.
Frigg to nordycka forma germańskiego imienia Frija.

Gefion - bogini płodności, podobnie jak Freyja i Frigg. Jej imię, odpowiednie dla bogini rolnictwa, związane jest z pojęciem dawania. Zwykle wyobrażano ją sobie jako dziewicę, opiekunkę zmarłych dziewic. Jednak Loki oskarżył Gefion o sprzedanie się, podobnie jak Freyja za naszyjnik. Mit o bogini ma związek z orką i niewątpliwie nawiązuje do starożytnego rytuału zaorywania każdej wiosny symbolicznego pasa ziemi. Gefion, przebrana za starą żebraczkę, zdołała oszukać szwedzkiego króla Gylfi i odebrać mu znaczny kawał ziemi. W zamian za gościnność król ofiarował Gefion tyle ziemi ze swojego królestwa, ile zdoła zaorać czterema wołami w ciągu jednego dnia i jednej nocy. Bogini z pomocą czterech synów-olbrzymów zamienionych w woły, zaorała całą Zelandię, część dzisiejszej Danii.

Gejfon, Gejfun - bogini znająca przyszłość.

Gna - bogini jeżdżąca na rumaku śmierci.

Hel - bogini śmierci i podziemia, córka Lokiego i olbrzymki Angrbody. Władała germańskim światem zmarłych (Hel), do którego wtrącił ją Odyn. Kiedy się tam znalazła, zyskała większą moc niż Odyn, bowiem kiedy jego syn, Baldr został zabity, Hel odmówiła oddania go rodzicom. Jej bracia, wilk Fenrir i wąż Jormundgand byli równie przerażającymi istotami jak ona, jednak to Hel i jej upiorna siedziba dały w wielu językach nazwę królestwu potępionych na wieki, piekłu (np. angielskie hell lub niemieckie Holle). Królestwo Hel było przeciwieństwem Walhalli. Zamieszkujący królestwo Hel byli czymś więcej niż poddanymi rozkładającej się królowej. Zresztą Hel uległa jedynie częściowemu rozkładowi, zachowując twarz i ciało żywej kobiety, jednak jej uda i nogi były szkieletem. Tron Hel nosił nazwę "Łoża Chorych", a jej poddanymi byli "wszyscy, którzy zmarli wskutek choroby i podeszłego wieku".

Idunn, Idun - bogini, która strzegła jabłek młodości. Żona Bragiego, boga poezji. Kiedy olbrzym mrozu Thiassi schwytał Lokiego, ten musiał mu przyrzec, że w zamian za zwróconą wolność ukradnie Idun jabłka. Po powrocie do Asgardu powiedział Idun, że znalazł znacznie lepsze jabłka, które rosną niedaleko. Bogini uwierzyła mu i udała się z nim do lasu, gdzie już oczekiwał Thiassi pod postacią orła. Porwał Idun oraz jabłko w szpony i odleciał do Jotunheimu. Utrata jabłek sprawiła, że bogowie stali się starzy i słabi. Potem osłabły ich umysły, a w Asgardzie pojawił się lęk przed śmiercią. Wreszcie Odyn zebrał resztę sił i odnalazł Lokiego. Zagroziwszy czarami rozkazał mu, aby znów sprowadził Idun z jabłkami. Loki poleciał do krainy olbrzymów pod postacią jastrzębia, zmienił Idun w orzech i zabrał do Asgardu. Olbrzym ruszył w pościg przybrawszy postać orła, ale spłonął od ognisk rozpalonych na koronie murów Asgardu. Potem Loki przywrócił Idun dawną postać, a bogini dała magiczne jabłka cierpiącym bogom.

Marsza, Masza - bogini krów, dawczyni mleka i cieląt, patronka ziemi.

Matres, Matronae - były to bóstwa chtoniczne, darzące płodnością i urodzajem oraz pomyślnością. A zarazem związane ze śmiercią i światem zmarłych. Przedstawiane były w postaci trzech kobiet z koszami pełnymi owoców.

Nanna - bogini dobra, piękna, sprawiedliwości i wiosny. Żona Baldura, matka Forsetiego. Kiedy Baldr umarł Nanna umarła ze zgryzoty. Spalono ją wraz z mężem na jego stosie pogrzebowym.

Nehalennia - bogini życia, opiekunka żeglarzy i kupców.



Artykul zapozyczony ze strony mysticearth.prv.pl