5 grudnia 1945 był pamiętnym dniem dla załogi Fort Louerdale na Florydzie. Tego popołudnia, 5 bombowców typu Grumman TBM Avenger (takie jak na zdjęciu) wystartowało na rutynowy lot ćwiczeniowy. Wkrótce po starcie, pilot prowadzący zgłosił awarie: żyrokompas oszalał i nie mógł wykryć pozycji horyzontu. W końcu zameldował że się zgubił.
Było to tuż obok wybrzeży Florydy i pod koniec dnia pogoda gwałtownie się pogorszyła. Dwie godziny później samolot zniknął bez śladu. Nie znaleziono żadnych ciał ani wraków.
Tragedia nie była tak bardzo niezwykła. Podczas lotu nad wodą łatwo stracić orientację, a kiedy pilot się zgubi, może tylko lecieć przed siebie. A kiedy w końcu wyczerpie się paliwo po prostu spada do wody. Brak śladów katastrofy był rzeczywiście nietypowy - ale i to się zdarza. Ale co się stało z szóstym samolotem - tym który wyleciał wraz z ekipą ratunkową i tak samo zniknął już pół godziny po starcie?

KATALOG KATASTROF

To tylko jeden z wielu przykładów tego, co dzieje się w Trójkącie bermudzkim. W 1948 roku zaginęły tam dwa samoloty, czyli aż 60 osób. W 1950 roku zniknął frachtowiec z całą załogą. W 1963 roku miała miejsce potrójna tragedia: frachtowiec i trzy duże samoloty zaginęły bez wieści.

Gdy uwzględnimy także wszystkie mniejsze wypadki, otrzymamy listę ponad 140 zaginięć statków, samolotów i tysięcy ludzi. Największa tragedia miała miejsce w marcu 1918 roku. Okręt zaopatrzeniowy płynący z Barbados do Norfolk w Virginii zniknął wraz z 300 - osobową załogą.

Trójkąt Bermudzki rozciaga się pomiędzy Kubą, Miami i Bermudami. Sceptycy twierdzą, że duże zgęszczenie ruchu morskiego i lotniczego w tym rejonie, musi też siłą rzeczy nieść większa liczbę wypadków. Pomimo to powstało wiele najróżniejszych hipotez usiłujących wyjaśnić zagadkę Trójkąta.

ZAGMATWANE TROPY

Vincent Gaddis myślał o anomalii czasoprzestrzennej.
Charles Berlitz widział tu działanie UFO.
Dr Kenneth McCall uważał że obszar jest nawiedzony przez duchy czarnych niewolników wyrzuconych za burtę.
Ivan Sanderson zaproponował nieco mniej egzotyczną teorię: w miejscach gdzie zimne i ciepłe prądy powietrza się zderzają, powstają lokalne wiry magnetyczne.
Według geochemika, dr Richarda McIver'a, winne są pokłady metanu uwięzione pod morskim dnem. Niewielki ruchy skorupy ziemskiej mogą je uwolnić, a gdy to się stanie, woda robi się pienista. Statek nie może się na niej utrzymać i tonie. Kiedy metan unosi się w powietrze, silnik samolotu może się zapalić - wrak spada do spienionej wody i w ten sposób znika bez śladu.
Chociaż ta ostatnia teoria brzmi prawdopodobnie, możliwe że cały czas podchodzimy do zagadki w zły sposób.

TEORIA NIE DO OBALENIA

Wszechświat ma to do siebie, że występuje w nim element przypadku. Propabilistyka uczy, że nawet najdziwniejszy splot okoliczności, zawsze może się zrealizować. W takim "przypadkowym" wszechświecie, Trójkąt bermudzki i wszystko co z nim związane, jest czymś, co po prostu musiało gdzieś wystąpić. Pojawia się pytanie: czy taka nieuchronność, a raczej poczucie nieuchronności pewnych wydarzeń może wpłynąć na ludzkie postępowanie?
Wypadki powodują lęk - a czy lęk przed wypadkami może zwiększać ryzyko dalszych wypadków ? W Trójkącie Bermudzkim mogła się wykształcić swoista kultura katastrofy.

W nauce dominuje podejście redukcjonistyczne. Preferowane są wyjaśnienia jak najprostsze, angażujące jak najmniejszą ilość czynników. To znaczy: jeśli możemy wyjaśnić coś na gruncie np. chemii - to nie sięgamy po biologię. Jeśli wystarcza nam geologia - nie angażujemy astrofizyki. Nie mówimy o inżynierii językiem medycyny. Czasem jednak wydarzenia trzeba ubrać w pewien kontekst, by w pełni ogarnąć całokształt zjawisk.

Trójkąt bermudzki mógłby być tu klasycznym przypadkiem, gdyż dostarcza nam największej ilości materiału. Mamy możliwość dokładnego zbadania splotu statystyki, sugestii i psychologii w pewnym bardzo konkretnym kontekście. Dzieki temu moglibyśmy uniknąć nasępnych katastrof w przyszłosci.

beyondtheblog.wordpress.com
Tłumaczenie: Spock